Ο Τύπος
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ως μια πνευματική οντότητα που έχει χάσει προοδευτικά την επίγνωση του εαυτού του, περικλειόμενος όλο και περισσότερο από την ύλη, μπορούμε επίσης να φανταστούμε τον άνθρωπο που έχει μυηθεί και βρίσκεται στην ατραπό της γνώσης ως μια ακόμα μη ευθυγραμμισμένη και αποσυντιθέμενη συνείδηση, σε κρίση ταυτότητας.
Συνήθως, συνδέουμε αυτήν την κατάσταση με τον μύθο του Όσιρι (Ίσιδα για το Γυναικείο Τύπο) εκπεσών, παγιδευμένος, νεκρός και στη συνέχεια κατακερματισμένος σε 14 κομμάτια. Για να ξαναγεννηθεί, στηνπραγματικότητα χρειάζεται να συναρμολογηθεί εκ νέου.
Εδώ αποκαλύπτεται επίσης η μορφή της Ίσιδας της Χήρας του Αιγυπτιακού Τεκτονισμού (αλλά και της Δέσποινας/Κυράς σε ό,τι μαγικά και αλχημικά εκπροσωπείται από το συμβολισμό του Θρόνου), που περισυλλέγει τα κομμάτια, τα ανασυνθέτει, δίνοντάς τους ζωή μέσω μιας ενέργειας που απαιτεί το Θυσιαστικό Τύπο.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την εξαιρετική σημασία μιας παράλληλης διαδρομής, αποκλειστικά για τις γυναίκες και επομένως το λόγο για τον οποίον, ένα μέρος της δομής μας περιλαμβάνει ένα διαφορετικό από το ανδρικό, αλλά ίσης αξίας μονοπάτι.
Και τα δύο μέρη, μέσα από τις αντίστοιχεςτελετουργίες τους, αποτελούν το πλήρες «corpus» της διαδρομής μας.
Μένοντας σε αυτές τις συμβολικές αναφορές, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Άνθρωπος, αν και αναστήθηκε, δεν είναι πλήρης. Στην πραγματικότητα, αν και έχει ανασυσταθεί, εξακολουθεί να είναι «πτωτικός» και δενμπορεί να δημιουργήσει. Ο πνευματική του δημιουργικότητα ακυρώνεται σχεδόν πλήρως. Παραμένει στονοριζόντιο άξονα του σταυρού, χωρίς να μπορεί να στραφεί προς τον κάθετο άξονα. Για αυτό, χρειάζεται περαιτέρω εξαγνισμούς, διαλογισμούς, και επαρκείς θυσιαστικούς τύπους, που μπορούν να αποκαταστήσουν τη χαμένη πνευματική του δυνατότητα να δημιουργεί και να γεννά.
Η αναγέννηση της κατάστασης της ύπαρξης, η εκ νέου ανακάλυψη του πνευματικού κέντρου, είναι αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε, εφαρμόζοντας τις διδασκαλίες που μπορούν να αντληθούν στα διάφορα τελετουργικά δώματα.
Είναι ένας αγώνας που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς, αρχικά στο σκοτάδι της έκλειψης της συνείδησης και της επίγνωσης, ενάντια στην εγωκεντρική προσωπικότητα του, ενάντια σε μια κατάσταση συνείδησης που εξαρτάται από τα πάθη που την κατακαίνε.
Είναι απαραίτητο να συνδυάσουμε την αρχική επιθυμία με μια μορφή ιδιαίτερης βούλησης, που στοχεύει στηναναζήτηση της θείας διάστασης που βρίσκεται μέσα μας και της οποίας είμαστε μέρος. Επομένως και μια εκ νέου ανακάλυψη της ιερότητας της ζωής και όλων όσων μας περιβάλλουν, εξαλείφοντας σταδιακά, κάθε άλλο περισπασμό από αυτήν την αναζήτηση.
Πρέπει να θέλει κανείς πραγματικά να εφαρμόσει πρακτικές και να προετοιμαστεί, ώστε η γνώση να αποκαλυφθεί αυθόρμητα. Η προετοιμασία για ένα τέτοιο γεγονός καλλιεργείται με αποφασιστικότητα, αγάπη και θυσία.
Αυτή η προετοιμασία, απολύτως εσωτερική και προσωπική, θα πρέπει να σχηματίσει, σιγά σιγά, μια νοοτροπίαμε ταυτόχρονη συνέπεια τη μεταστοιχείωση της βέβηλης υλικής και χαοτικής προσωπικότητας σε μια ρυθμικάδιατεταγμένη προσωπικότητα. Έτσι καταφέρνοντας να αποφύγει άλλες πιθανές πτώσεις, θα είναι δυνατό να αποπειραθεί μια αργή και συνεχή πρόοδο προς το Φως.