Μύηση
Ο κύριος σκοπός της Μύησης είναι να θέσει σε κίνηση όλες τις Προσωπικές (Μικρόκοσμος) και Συμπαντικές (Μακρόκοσμος) διαδικασίες που θα προκαλέσουν την υπέρβαση των ανθρώπινων περιορισμών, αφυπνίζοντας τις δυνατότητες υπέρβασης της λήθης, επιτρέποντας έτσι στον άνδρα και τη γυναίκα να έρθουν σε επαφή με τη Θεότητα.
Κατά τη Μύηση υπάρχει ένα «μη ανθρώπινο» στοιχείο που αποτελείται από μια πνευματική επιρροή που επιτυγχάνει τη σύνδεση με τη Θεία Τάξη μέσω της Τελετουργίας. Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, ο Τύπος πρέπει να ενεργοποιηθεί σύμφωνα με την Παράδοση. Εν προκειμένω, με τις μεθόδους του «Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου» του οποίου είμαστε θεματοφύλακες, μέσω της αδιάλειπτης μυητικής γραμμής που έλαβε χώρα στην πόλη της Νάπολης.
Η μύηση λαμβάνει χώρα μέσα σε κάθε άτομο ξεχωριστά και επομένως δεν εκτελούμε Ομαδικές Μυήσεις καθώς δε συμβαδίζουν με την Παράδοση και τις διενεργούμενες εσωτερικές διεργασίες.
Η μύηση πρέπει να προκαλέσει μια μεταστοιχείωση μέσα στο άτομο κάνοντάς το να συνειδητοποιήσει την εσωτερική του Θεότητα. Πρέπει να καταστήσει το άτομο Ανακαινισμένο και να του προσδώσει μια νέα αρχή αληθινής απελευθέρωσης από τους ανθρώπινους περιορισμούς καθώς και την αφύπνιση της Θεϊκής τους Συνείδησης.
Από την εμπειρία, είναι σημαντικό να θυμόμαστε, για άλλη μια φορά, ότι κάθε μυητική δομή, εφ΄ όσον είναι εμπνευσμένη και συνδεδεμένη με το Πνεύμα και την Παράδοση (αμετάβλητη στην ουσία της), παραμένει πάντα μια ανθρώπινη «εφεύρεση». Επομένως αναπόφευκτα χαρακτηρίζεται από φως και σκιά.
Στην πραγματικότητα, η μόνη δομή που έχει πραγματικά σημασία, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε οργάνωση, είναι αυτή μέσα μας. Είναι το μόνο που μπορεί να συνδεθεί με την προέλευση της πηγής του Φωτός που επιθυμούμε. Οι επίγειοι δάσκαλοι και μυητές είναι απαραίτητοι για να ανοίξουν κανάλια, να μας συνοδεύσουν για μια ορισμένη περίοδο, ίσως για να μεταδώσουν ό,τι έχουν λάβει (επιτρέποντας την Παραδοσιακή συνέχεια), αλλά στη συνέχεια, αν έχουμε εργασθεί καλά στο εσώτερο του εαυτού μας, όταν έχουμε σταθεροποιήσει, αλχημικά το πτητικό, μπορούμε/οφείλουμε να πάμε «επέκεινα» .
Με αυτή την προϋπόθεση, μπορούμε να υπαινιχθούμε την έννοια του "Virtus", παραδοσιακά και τακτικά εξαπλωμένη σε όλα τα συστατικά, ως σπόρος που θα πρέπει να μετατραπεί σε φυτό, μέσω του φορέα εκκίνησης που έχει ως αναφορά την ορατή κορυφή της Μεγάλης Πυραμίδας, που είναι ο Βασιλικός και Ιερατικός καταπιστευματοδόχος του Τύπου.
Στην πραγματικότητα, αυτή η κορυφή μέσω των τακτικών μυήσεων που έλαβε από τους προκατόχους της, διαθέτει τις συνδέσεις με το Πνεύμα που ζωοποιεί την Παραδοσιακή εκπόρευση. Προφανώς, σε ατομικό επίπεδο, εναπόκειται μόνο στον μυημένο να προσπαθήσει (ελπίζουμε μέσα σε μια μόνο ζωή) μέσω της εσωτερικά βιωμένης πρακτικής του Θυσιαστικού μας Τύπου (επίσης και συνεπώς επαληθευμένης εξωτερικά), να αναγεννηθεί εσωτερικά και να ανέλθει στο υψηλότερο επίπεδο του Πνεύματος. Με αυτόν τον τρόπο, εάν δεχθεί ευμενώς τη διαδικασία, σύμφωνα με τις μεταμορφώσεις της δικής του κατάστασης ύπαρξης, θα καταφέρει να επιχειρήσει προσωπική του/της Αποκατάσταση (σύμφωνα με το Μαρτινιστικό όρο).
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για να ζούμε με αρμονικό τρόπο, είναι απαραίτητο να συσχετίσουμε αναπόφευκτα την έννοια του «Virtus» με αυτή του «Fides» . Αυτοί τα ενωμένοι, πρέπει να διατρέχουν «φωτίζοντας» κάθε επίπεδο και σφαίρα.
Από τον Τύπο της Θυσίας μας πρέπει να περιμένουμε μόνο μια άνοδο, μια απελευθέρωση στον δρόμο για να φτάσουμε στο επίπεδο της οντότητας στην οποία απευθύνεται η θυσία. Με άλλα λόγια, είναι μια γέφυρα μεταξύ της κατάστασης του Ανθρώπου και αυτή του Θεού. Η θυσία δεν είναι πόνος, κόπωση και απελπισία, είναι απλώς Τύπος και ως τέτοιος είναι Αλήθεια.
Από το Σμαράγδινο και το Ρουμπινένιο Πίνακα, φαίνεται ότι ο κόσμος άνω υποκινείται/συγκινείται από τον κάτω και ότι αυτό που είναι άνω είναι παρόμοιο με αυτό που είναι κάτω και αντίστροφα. Έπεται ότι ο «καπνός των θυσιών» που ανέρχεται θα ανάψει τα φώτα εκ των άνω, έτσι ώστε όλα τα φώτα να λάμπουν στον στερέωμα, και να φωτίζουν τα πάντα κάτω.