Το Πνεύμα του Αιγυπτιακού Τεκτονικούς Τύπου

Οι Ελευθεροτέκτονες του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Θυσιαστηρίου του Ιονίου,  πιστεύουν ότι η αναζήτηση της Αρμονίας στη Γνώση, στις Τελετουργικές συμπεριφορές, στον Συμβολισμό και στους κανόνες της ζωής, οδηγεί σε μια βαθύτερη Γνώση των Μυητικών πηγών

 

Χαρακτηριστικά του Τεκτονικού Τάγματος του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Θυσιαστηρίου του Ιονίου.

​

Το Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Θυσιαστηρίου του Ιονίου  χαρακτηρίζεται ως:

• Παραδοσιακό

• Συμβολικό

• Μυητικό

• Εσωτερικό

• Θεϊστικό.

​

Παραδοσιακό

Με αυτόν τον όρο, οι Ελευθεροτέκτονες του Αιγυπτιακού Τύπου στο Παραδοσιακό  Αιγυπτιακό Θυσιαστήριο του Ιονίου θέλουν να υπογραμμίσουν τη σταθερότητα του δεσμού τους με την «Τεκτονική Παράδοση», ένα όχημα της Αρχέγονης Παράδοσης, μια κοινή πηγή, μια κληρονομιά που αποτελείται από ανακαλύψεις που προέρχονται από την  υπερχιλιετή αναζήτηση της Γνώσης της Ανθρωπότητας. Η μασονική παράδοση δεν είναι άλλη από την έκφραση του «Αμετάβλητου Κώδικα» των ουσιαστικών αξιών όλων των προηγούμενων και μελλοντικών πολιτισμών. Αυτός ο κώδικας βασίζεται στο σεβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, στην ανεξαρτησία του πνεύματός του και στην ακεραιότητα του σώματός του.

​

Η άρνηση των αξιών που διαμορφώνουν την ηθική μας θα σήμαινε μια οπισθοδρόμηση, ανεξάρτητα από την έκταση της τεχνολογικής ή επιστημονικής προόδου. Εν μέσω της σύγχυσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ο όρος Παράδοση έχει αλλοιωθεί και μεταλλαχθεί, λαμβάνοντας μια χροιά άλλοτε πενίας, άλλοτε συντηρητισμού και «φονταμενταλισμού». Πρέπει να θεραπεύσουμε τη διαστρέβλωση της γλώσσας που συχνά διαστρεβλώνει τις ιδέες που αντιστοιχούν σε αυτήν.

​

Η αναφορά μας στην Παράδοση δεν πρέπει να συγχέεται με μια «αποστειρωμένη θέση» ή με έναν «ξηρό συντηρητισμό», πρόκειται για αρχές τάξεως και φυσικούς νόμους. Η ρήξη με την παράδοση σημαίνει ρήξη με τη σοφία και με τις παγκόσμιες αρχές της ανθρώπινης συνειδητότητας.

 

Συμβολικό και Μυητικό

Ο Λειτουργικός Τεκτονισμός που ασκείται μέσα στο Παραδοσιακό  Αιγυπτιακό Θυσιαστήριο του Ιονίου φτάνει σε εμάς από τις πιο απομακρυσμένες εποχές, από τους Κτίστες των Πυραμίδων μέχρι σ’ εκείνους των Καθεδρικών Ναών, περνώντας από τα ρωμαϊκά κολλέγια και τις μεσαιωνικές αδελφότητες.

​

Ήταν το όχημα μιας μυητικής τεχνικής πριν γεννήσει τον Αποδεδεγμένο Τεκτονισμό. Δημιουργεί μια συμβολική γλώσσα της οποίας τα εργαλεία αποτελούν σύμβολα που αποδίδονται στους βαθμούς Μαθητευόμενου, του Εταίρου και Διδασκάλου της Τέχνης. Αυτό γίνεται για να μεταμορφώσει την ακατέργαστη λίθο (τους νεομυηθέντες αδελφούς και αδελφές) στη κυβική που παίρνει τη θέση της στην κατασκευή του Παγκόσμιου Ναού.

​

Η μυητική διδασκαλία βασίζεται στη θέληση και την προσπάθεια που κάνει ο κάθε άνθρωπος να λαξεύσει τη δική του λίθο. Το σύμβολο είναι ένα παγκόσμιο όχημα που επιτρέπει να ξεπεραστούν τα εμπόδια των γλωσσών και η σύγχυσή τους, και του οποίου η λειτουργία είναι να υποβάλει, καθαυτό, ένα ανοιχτό σύστημα για ελεύθερο στοχασμό

. 

Εσωτερικός​

Στα Συντάγματα του Τύπου του Μέμφις – Μιζραΐμ (αναλυτικά μετά τη Συνέλευση των Βρυξελλών) αναφέρεται ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός του Αιγυπτιακού Τύπου πρέπει να θεωρείται ως υπερβατικό έργο από όλους τους αδελφούς και τις αδελφές του Τύπου. Στον Τύπο μας υπάρχει αυτή η προτροπή:

​

«Έχετε δύο αυτιά για να ακούτε τον ίδιο ήχο, δύο μάτια για να αντιλαμβάνεστε το ίδιο βλέμμα, δύο χέρια για να κάνετε την ίδια ενέργεια». Ομοίως, «η τεκτονική επιστήμη είναι εσωτερική και η εξωτερική - ο εσωτερισμός συνιστά σκέψη - ο εξωτερισμός είναι η δράση που την ακολουθεί» .

​

Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, η έννοια του εσωτερισμού σε πολλούς τεκτονικούς τύπους και δικαιοδοσίες συχνά αγνοείται, προτιμώντας τη θεατρικότητα από την τελετουργική και εσωτερική πλευρά. Μια διάδοση αυτού που ορίζεται από πολλούς ως Ελευθεροτεκτονισμός αυτού του αιώνα.

Φαίνεται, λοιπόν, απαραίτητο να ορίσουμε τι σημαίνει «εσωτερικό», το οποίο προέρχεται από την ελληνική έννοια – είναι λοιπόν αυτό που «επιφυλάσσεται για τους μύστες» και που είναι ο προσδιορισμός, ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι φιλόσοφοι των αρχαίων σχολών για να υποδείξουν ότι ορισμένα θέματα ήταν ουσιαστικά ακατανόητα ή δύσκολο να ερμηνευτούν από μη μυημένους και επομένως μόνο όταν είμαστε μυημένοι, μπορούμε να εργαστούμε με αυτά.

 

Θεϊστικό:

Σύμφωνα με τον ορισμό αυτού του όρου, το Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου του Ιονίου δεν αναφέρεται σε καμία Αποκαλυμμένη Θεότητα, αλλά σε ένα Υπερβατικό Όλον.

​

Το Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου του Ιονίου λειτουργεί «Εις δόξαν του Υπέρτατου Κτίστη Όλων των Κόσμων», δηλώνει επίσης πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο και υποθέτει την πιθανότητα ύπαρξης μιας νοημοσύνης που λειτουργεί στο «σύμπαν».

​

Το Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου του Ιονίου ακολουθεί μια Ιερή Διδασκαλία και ως εκ τούτου έχει κάποια βασικά Αξιώματα  και ασκεί την αδελφική ανεκτικότητα, καθώς εναπόκειται σε κάθε Τέκτονα να σφυρηλατήσει τις δικές του πεποιθήσεις, να τις διατηρήσει ή να τις αλλάξει. Κάθε Ελευθεροτέκτονας είναι ελεύθερος να έχει τις πεποιθήσεις και τις απόψεις του, με την προϋπόθεση ότι δεν προσπαθεί να τις επιβάλει σε άλλους και ότι δεν ανήκει σε φονταμενταλιστικές (φανατικές) ή μισαλλόδοξες τάσεις.

​

Το Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου του Ιονίου θεωρεί τον «Υπέρτατο Κτίστη όλων των Κόσμων» την «Κυρίαρχη Αρχή που μπορεί να επικαλεστεί κανείς με εκατοντάδες διαφορετικά ονόματα»και ότι «η ανθρώπινη λογική δεν είναι σε θέση να ορίσει ή να αρνηθεί».

​

Ο Τύπος που τελείται στο Τεκτονικό Τάγμα του Παραδοσιακού Αιγυπτιακού Τύπου του Ιονίου είναι πιο πνευματικού και μαγικού Θυσιαστικού Τύπου, καθώς σκοπός της δεν είναι να τροφοδοτήσει το «ψεύτικο εγώ» μέσω της χονδροειδούς ανταλλαγής διανοητικής γνώσης ή της συμπερίληψης εύπορων μελών, πολιτικών και επιχειρηματιών παρουσιάζοντας «κοινωνική τριβή», αλλά για την αποκατάσταση της ανθρώπινης ψυχής και τη μετατροπή της σε πνευματική ψυχή σε κάθε Μυημένο για την Κοινότητα και για το Όλον.

​

Η ψυχή δεν έχει φύλο. Από το Τρίγωνο μέχρι το Συμβούλιο του Αιγυπτιακού Θυσιαστηρίου, οι εργασίες μπορεί να είναι ανδρικές, γυναικείες ή και μικτές σε ορισμένες περιπτώσεις.

Εγκρίθηκε στη Συνέλευση των Βρυξελλών του 1934. Επικυρώθηκε το 1958, το 1982 και το 1997.