Η Πολικότητα στα Μυστήρια και ο Ιερός Γάμος

Η Δυαδικότητα  ως Μέθοδος, όχι ως

Αλήθεια — και η Μοναδική Πληρότητα του Κυρίαρχου Μεγάλου Θυσιαστηρίου του Ιονίου.

Ένα από τα βαθύτερα και πιο παράδοξα ερωτήματα που αναδύονται μέσα σε κάθε γνήσια μυητική παράδοση αφορά τον ίδιο τον σκοπό των Μυστηρίων. Αν ο τελικός στόχος της Μύησης είναι η επαναφορά του ανθρώπου στην ενότητα, γιατί οι τελετουργικές παραδόσεις επιμένουν τόσο πολύ στην πολικότητα, στον διαχωρισμό και στα διπλά τελετουργικά ρεύματα; Πώς μπορεί να επιτευχθεί ο Ιερός Γάμος (Hieros Gamos) όταν μια Τάξη φαίνεται να θεμελιώνει όλη της τη δομή πάνω στον δυϊσμό;

Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας των Μυστηρίων. Η δυαδικότητα δεν αποτελεί την τελική αλήθεια· είναι η αναγκαία μέθοδος. Είναι το αλχημικό εργαστήριο μέσα στο οποίο θα συντελεστεί η ένωση των αντιθέτων. Οι δύο πόλοι δεν είναι προορισμός· είναι το δυναμικό πεδίο μέσα από το οποίο θα αναδυθεί η ενότητα. Ο Σμαραγδένιος Πίνακας το διακηρύσσει καθαρά: «Όλα τα πράγματα προήλθαν από το Έν, μέσω της μεσολάβησης των Δύο». Δίχως τη δυαδικότητα, δεν υπάρχει μεσολάβηση· και δίχως μεσολάβηση, δεν υπάρχει μεταμόρφωση.

Η ύπαρξη εξωτερικής πολικότητας δημιουργεί στον μύστη το εσωτερικό σκεύος που θα υποδεχθεί την Ένωση. Για να υπάρξει ενέργεια, χρειάζονται δύο πόλοι· για να υπάρξει αλχημική κίνηση, απαιτείται ένταση· και για να υπάρξει μεταστοιχείωση, η ένταση αυτή πρέπει να οδηγηθεί σε υπέρβαση. Εάν μία Τάξη επιχειρήσει να καταργήσει τον δυϊσμό προτού ο μύστης ωριμάσει, η διαδικασία στερείται βάθους και ισχύος. Εάν, όμως, μια παράδοση παραμένει εγκλωβισμένη στην δυαδικότητα, αρνούμενη να προχωρήσει στο στάδιο της συνθέσεως, τότε η ίδια η Μύηση ακυρώνεται και πέφτει στην αντιμύηση.

Παρόλα αυτά, για λόγους που δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε, ορισμένες παραδόσεις παραμένουν ακόμη προσκολλημένες στη δυαδική θεώρηση, όχι μόνο στη μορφή των τελετών τους, αλλά και στη δογματική τους κατανόηση. Αντί να οδηγούν τον μύστη από τον διαχωρισμό στην ένωση, καλλιεργούν ακούσια τη μίμηση αντί της μύησης· την επανάληψη αντί της αποκάλυψης. Έτσι, χρειάζονται συχνά να προστρέξουν σε άλλες σχολές —όπως η Μαρτινιστική παράδοση— για να αναβαθμίσουν τη διαίσθηση των μελών τους από την πολικότητα στην ενότητα. Ο Μαρτινισμός, με την έμφασή του στην επανένωση του ανθρώπου με την Πρωταρχική του Κατάσταση, προσφέρει σε αυτές τις σχολές εκείνον τον κρίκο που δεν μπορούν να παράγουν μόνες τους.

Αντιθέτως, μέσα στο Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο του Ιονίου, η παράδοσή μας είναι πλήρης, αδιάσπαστη και λειτουργικά ολοκληρωμένη. Η εργασία μας δεν απευθύνεται πρωτίστως σε εξωτερικές μορφές αλλά κατευθείαν στην ψυχή, και πιο συγκεκριμένα στο Σώμα (Αλας), Ψυχή (Θείον) και Πνεύμα (Υδράργυρος) και η σχέση μεταξύ τους.

Σκοπός μας δεν είναι η τελετουργική αναπαράσταση αλλά η πραγματική Φώτιση: η αποκάλυψη του Αληθινού Μυστηρίου της Φύσης, του Βασιλικού Μυστικού. Η δομή μας δεν χρειάζεται συμπληρώματα ούτε εξωτερικές παραδόσεις· η ίδια η εσωτερική της τέχνη οδηγεί τον κατάλληλο υποψήφιο στην αυτοαναγνώριση, στην ολοκλήρωση και τελικά στη Γνωστική Αναγέννηση.

Επιπλέον, η διδασκαλία μας ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους νόμους της Φύσης και της Αλχημείας: το Πνεύμα βρίσκεται μέσα στην Ύλη. Δεν υπάρχει διαχωρισμός. Η Ύλη είναι η ορατή όψη του Πνεύματος και το Πνεύμα η αόρατη ουσία της Ύλης. Η αρχή «πνεύμα υπεράνω της ύλης» που συχνά προβάλλουν μαγικές σχολές και εξωτερικές αδελφότητες αποτελεί εκ νέου έναν τεχνητό διαχωρισμό — μία δυαδικότητα που διαστρεβλώνει τον ίδιο τον νόμο της Φύσης. Στον αληθινό Ερμητισμό, το Πνεύμα μέσα στην Ύλη είναι το πρώτο μυστήριο της Δημιουργίας· και η Αλχημεία εργάζεται στο ακριβώς αντίθετο μήκος κύματος από τις εξωτερικές μαγικές αντιλήψεις: ενώνει, δεν διαχωρίζει.

Έτσι εξηγείται και η αλχημική τριπλή πορεία: Nigredo – Albedo – Rubedo. Αρχικά απαιτείται ο διαχωρισμός, κατόπιν ο καθαρμός και τέλος η σύνθεση σε μια νέα, ανώτερη ενότητα. Τα Arcana Arcanorum διδάσκουν ότι «το Έν γεννάται από τα διορθωμένα Δύο». Η κορύφωση της Μύησης δεν είναι η διατήρηση της πολικότητας, αλλά η εξαφάνισή της μέσα στο φως της Συνθέσεως.

Η παρανόηση, ωστόσο, παραμένει συχνή: πολλοί ταυτίζουν την μυητική πολικότητα με το βιολογικό φύλο ή με κοινωνικούς ρόλους. Αλλά ο «Άνδρας» και η «Γυναίκα» των Μυστηρίων δεν αναφέρονται σε ανθρώπινες κατηγορίες· είναι αλχημικές αρχές μέσα στο ίδιο το ψυχικό σώμα του ανθρώπου. Η ηλιακή και η σεληνιακή όψη, το πυρ και το ύδωρ, η προβολή και η μαγνητική έλξη συνυπάρχουν εντός του μύστη και είναι εκείνες που καλούνται να ενωθούν.

Το μεγάλο μυστικό είναι ότι η πολικότητα πρέπει να υπάρχει στο εξωτερικό Τυπικό μόνο και μόνο για να καταλύεται μέσα στον εσωτερικό Ναό. Αν το Τυπικό ήταν εξ αρχής μη-δυϊκό, δεν θα υπήρχε ούτε ένταση, ούτε κίνηση, ούτε αλχημική φωτιά, ούτε μεταμόρφωση. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διδάσκουν πως «τα Δύο μάχονται για να γεννηθεί το Έν». Η αντιπαράθεση του Σήθ και του Ώρου, η μεσολάβηση της Ίσιδας και η ανάδυση του Όσιρι ως σύνθεσης, αποτελούν το αρχέτυπο της εσωτερικής αλχημικής διαδικασίας.

Η κορύφωση αυτής της πορείας είναι η Ανδρογυνία, το Rebis, ο Διφυής Όσιρις, ο Ερμαφρόδιτος των Αλχημιστών, ο Ενωμένος Ανθρώπινος Ναός των Arcana Arcanorum. Στο σημείο αυτό, οι αρχές του αρσενικού και του θηλυκού παύουν να είναι αντίθετες και αποκαλύπτονται ως δύο όψεις της ίδιας Ουσίας. Εκεί ο μύστης δεν λειτουργεί πια εντός δυαδικότητας, αλλά εντός Ενότητας.

Το Ιερόν Έργον του Ιερού Γάμου δεν εμποδίζεται από τον δυϊσμό· αντιθέτως, παράγεται από αυτόν. Η δυαδικότητα είναι η σκαλωσιά· το Έν είναι το οικοδόμημα. Όταν το οικοδόμημα ολοκληρωθεί, η σκαλωσιά παύει να είναι απαραίτητη. Η μυητική αρχή Solve et Coagulaσυνοψίζει όλη αυτή τη διαδικασία: διαχώρισε για να ενώσεις· αναγνώρισε για να αποκαλύψεις· διέκρινε για να υπερβείς.

Στην παράδοσή μας, αυτή η ένωση δεν είναι θεωρία ούτε σύμβολο, αλλά εμπειρία. Το Κυρίαρχο Θυσιαστήριο μας εργάζεται απευθείας μέσα στην ψυχή, οδηγώντας εκείνον που είναι έτοιμος στην αναγνώριση της Ουσίας του, στην Φώτιση και μετέπειτα στην αποκάλυψη του Βασιλικού Μυστικού — του ίδιου του Μυστηρίου της Φύσης. Και σε αυτήν ακριβώς την ενότητα, όπου Πνεύμα και Ύλη δεν διαχωρίζονται αλλά αλληλοπερικλείονται, ο μύστης ανακαλύπτει ότι ο Ιερός Γάμος δεν είναι τελετουργικό γεγονός, αλλά μια εσωτερική γέννηση: η ανάδυση του Ενός από τα Δύο.

Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης.